Μια συνάντηση με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη
[…]
” Συγχωρέστε με για τη φλυαρία προηγουμένως.
[…]
Είμαι εργαζόμενος από το 1935, όταν ιδρύθηκε το ΙΚΑ.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια (σ.σ.: το 1985), μάζευα χαρτιά για τη σύνταξη.
[…]
Εννιά παιδιά είχαν οι γονείς μου. Οι γονείς μου… από τη Νάξο.
[…]
Αυστηρός με τον όρο της οικονομίας ο πατέρας μου ως Δάσκαλος, γενναιόδωρος σε όλα τα άλλα ως γνήσιος αυτόφωτος άνθρωπος.
[…]
Σιβιτανίδειος Τεχνική Σχολή, το μόνο πτυχίο που έχω. Όχι Ακαδημαϊκός, αλλά εργαζόμενος.
[…]
-Είσαι ο…
-Μάλιστα.
-Και το κείμενο σου είναι ‘ Η … ‘.
-Μάλιστα.
-Πολύ καλό! ” και έσφιξε με θέρμη το χέρι κοιτώντας κατάματα, πριν απομακρυνθεί προς την έξοδο της αίθουσας.
-” Να γράφεις! Γράφε! “, είπε απομακρυνόμενος προς την έξοδο της αίθουσας.
Παρότρυνση όχι στην προστακτική,
μάλλον στην ευχετική ευκτική,
μάλλον σαν ευχή,
σαν ευχή,
ευχή.
-“Ακόμα κι όταν δεν είχαμε το νοίκι η γυναίκα μου κι εγώ, δε σταμάτησα να γράφω, ούτε καν με την επικείμενη έξωση.
Να γράφεις! Γράφε! “.
Να γράφεις! Γράφε!
Από τη συνάντηση με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, μέλος της κριτικής επιτροπής, στον Β’ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης (2000) για τα 80 χρόνια της ΓΣΕΕ.
