Αφορμή για να γνωρίσω τον Γιώργο Γκόζη ήταν το «Γκουανό» του, το αγαπημένο μου από τα πονήματά του, το ξεχωρίζω για πολλούς λόγους -με αυτό άλλωστε ξεκίνησε και η προσωπική μας σχέση. Πέρα από αυτό, νομίζω ότι και συγγραφικά του ταιριάζει η μικρή φόρμα. Έτσι, χάρηκα πάρα πολύ για την κυκλοφορία αυτής της μικρής συλλογής διηγημάτων του που βγήκε μόλις από τις εκδόσεις Ποταμός. Σ’ αυτήν ο Γκοζ (όπως τον λέω εγώ) καβαλάει τη βέσπα του μαζί με τον Ζαφείρη και κάνει ένα μικρό ταξίδι στη δική του Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της, αυτή τη φορά με το γνωστό, σε όσους τον ξέρουν προσωπικά -ή και τον παρακολουθούν στο facebook- «γκόζειο» χιούμορ του.
Μια πόλη που μοιάζει (και είναι) αλλόκοτη, μια πόλη την οποία κουβαλάει μέσα του και πάντα σε αυτήν θα επιστρέφει, όπως παραδέχεται χαρακτηριστικά. Δεν είμαι Σαλονικιός και, για να πω την αμαρτία μου, δεν έχω την τρέλα με την πόλη αυτοί που έχουν πολλοί Αθηνέζοι (παρόλα αυτά την έχω επισκεφτεί αρκετές φορές, την έχω περπατήσει και την έχω… τρέξει). Όμως διασκέδασα τις περισσότερες από τις μικρές ή μεγαλύτερες σαλονικιές ιστορίες του Γκόζη, αυτό το «παραμυθητικό παράκουσμα αφηγήσεων και διηγήσεών» του, στις οποίες ζωγραφίζει έξυπνα και χαριτωμένα όλο αυτό το τουρλουμπούκι που συνθέτει την νεοελληνική και σε λίγο πιο υπερβολικό βαθμό τη νέο-θεσσαλονικιά κουλτούρα.
Με κάποιες, συγκινήθηκα («Αντιπαροχή», «Κέρνα μας, κέρνα μας»), με κάποιες θύμωσα («Αλληλεγγύη στον τάρανδο»), με κάποιες γέλασα φωναχτά («Το Μπουμπάρι»), σε κάποιες με είδα μέσα χωρίς να αναφέρομαι («Par Avion»).
Λόγω και της προσωπικής σχέση μου με τον Γκοζ, τον άκουγα κιόλας να τις αφηγείται (παρέμβαλα, βέβαια, που και που ένα «ακούς, πασά μου;»). Είναι άλλωστε χειμαρώδης ο ίδιος. Όσοι δεν το πιστεύετε, παρουσιάζει το βιβλίο του απόψε 2/12/22 στις 19.00 στη Ζώγια της Θεσσαλονίκης.
Ελπίζω να έρθει σύντομα μια βόλτα κατά δω να δει κι μας τους χαμουτζήδες και να του ξηγήσω τι θα πει σουβλάκι – καλαμάκι, ακούγοντας Clash.
