«Πατά το κομβίο On και, εξ απόψεως αριστοτελικής, με το κομβίο του Κασετοφώνου πατημένο στο On, η συσκευή μεταβαίνει από το μη ον στο ον».
Με μερικούς από τους πιο ευφάνταστους τίτλους διηγημάτων των τελευταίων ετών, με πλούσια -χορταστική μεν, αλλά καθόλου λιγωτική- γλώσσα που ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στο λαϊκό και στο λόγιο, και κείμενα που ο κορυφαίος stand up comedian της χώρας, Χάρρυ Κλυν, θα ενέτασσε ασμένως στο πρόγραμμά του (π.χ. «Χαμήλ Μπατάρ»), η συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Γκόζη είναι, πριν απ’ όλα, μια ερωτική επιστολή στην συμπρωτεύουσα, Θεσσαλονίκη, αλλά και σ’ έναν κόσμο που χάνεται -εκείνον των χειρόγραφων επιστολών, των tailor made κοστουμιών, της χειροποίητης αυθεντικότητας.
Καμία σημασία δεν έχει ότι ο συγγραφέας γράφει αποκλειστικά και μόνο για πράγματα βιωμένα, «σαρκωμένα κείμενα», όπως υποστηρίζει. Και επινοημένα να ήταν θα συγκινούσαν, θα έτερπαν και θα ψυχαγωγούσαν με τον ίδιο τρόπο.
Ο λόγος είναι πως πρόκειται για στιβαρή λογοτεχνία -κι αυτό είναι που μετράει τελικά.
Μακριά από την σοβαροφάνεια της νεοελληνικής πεζογραφίας αλλά βαθιά ελληνικός, χωρίς γλωσσικές αγκυλώσεις και με διακριτό προσωπικό ύφος, ο συγγραφέας καταθέτει εδώ ένα από απολαυστικότερα βιβλία του.
