LIFO και Γ.-Ι. Μπαμπασάκης,

Γκόζης: Μη μου μιλάς όταν σε διακόπτω, λέγαμε άλλοτε για να κοροϊδέψουμε την κακοφωνία του εγωιστικού πανζουρλισμού. Ο Γιώργος Γκόζης (Θεσσαλονίκη, 1970) επιχειρεί επιτυχώς, αν όχι να χαρτογραφήσει το χάος της τρελαμένης πραγματικότητας, όπως κάνουν με τον τρόπο τους οι Αρανίτσης και Βέλτσος, τουλάχιστον να ηχογραφήσει τον ακατάσχετο θόρυβο του πολυχώρου που έχει καταλήξει να είναι η σημερινή κοινωνία. Μοντάρει μετά τις ηχογραφήσεις, παίζει με τις μπομπίνες ενός αρχαίου αλλά σθεναρού Grundig και μας καλεί να ακροαστούμε τα γεγονότα, έτσι ώστε να τα κατανοήσουμε, όσο γίνεται, και να τα συζητήσουμε επειγόντως, προτού επιδεινωθούν τα πάντα ερήμην μας. Ας αφεθούμε για λίγο και ας τραγουδήσουμε το «Let the music play» του αλησμόνητου «καρεκλά» Μπάρι Γουάιτ σ’ ένα επιλοχάδικο, στο Έκτο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο, όπως μας καλεί να κάνουμε ο Γκόζης, ή ας φαλτσάρουμε κι εμείς σε greeklish το αδιανόητο εκείνο σουξέ «Play Bouzouki» (Θυμάστε; Play bouzouki / play bouzouki / play bouzouki gia mena) κι ας ταξιδέψουμε στην απόλυτη καταστασιακή/situationniste πόλη που ήταν η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ογδόντα. Συνοψίζει σούπερ ο Γκόζης: «Τα μάτια ανοίγουν, κι αυτή η βόλτα έχει τελειώσει. Εκείνο το συγκεχυμένο που αναζητούσαμε ήταν να δούμε όσο πιο πολλά, να ρωτήσουμε ακόμα περισσότερα, να μάθουμε όλο και πιο γρήγορα, να συγκρίνουμε, να ακούσουμε, να γνωρίσουμε, να απορρίψουμε, να επιδοκιμάσουμε». Το στοίχημα που έβαλε ο εκδότης Νίκος Γκιώνης, ποντάροντας σε μια πλειάδα νέων, ανήσυχων λογοτεχνών (Λευτέρης Καλοσπύρος, Βασιλική Πέτσα, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Ελεάννα Βλαστού), είναι για τα καλά κερδισμένο!