Ανακαλώ τον παππού, όταν στο ραδιόφωνο ακουγόταν η εκπομπή αναζητήσεων του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Σταματούσε να χτυπάει με το σφυρί του τα καρφιά στις σόλες των παπουτσιών, ήταν τσαγκάρης βλέπεις και κοκκάλωνε ολόκληρος.
Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν ολόγυρα.Με το βλέμμα του στυλωμένο ευθεία εμπρός, έμοιαζε χαμένος. Όλες οι αισθήσεις, κυρίως η ακοή, ήταν τεταμένες.
Οι αφηγήσεις ήταν ολιγόλογες, συγκλονιστικές και για χιλιάδες περιπτώσεις πάνω-κάτω οι ίδιες. Νά, σαν κι αυτήν:«Ο Αλέξανδρος και η Βασιλική Παπαναστασίου, κάτοικοι Αττικής, οδός Ύδρας αριθμός 58, αναζητούν την αδελφή τους Σταυρούλα. Η Σταυρούλα, βρέφος, χάθηκε στην καταστροφή στης Σμύρνης. Ήταν μελαχρινή και φορούσε στο λαιμό έναν χρυσό σταυρό με χαραγμένα επάνω του τα αρχικά της. Σήμερα θα είναι σαράντα εφτά ετών. Όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό με τη Σταυρούλα, παρακαλείται να επικοινωνήσει με την υπηρεσία αναζητήσεων του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, οδός Τρίτης Σεπτεμβρίου, αριθμός 21».Κι όλες αυτές οι χιλιάδες ιστορίες αναζήτησης έφεραν μηδαμινά νέα στοιχεία. Κι όλες αυτές οι χιλιάδες ιστορίες αναζήτησης είχαν ελάχιστα περιθώρια επιτυχίας ανεύρεσης των αγαπημένων προσώπων. Ο παππούς δεν άκουγε την εκπομπή από νοσηρή περιέργεια. Περίμενε να ακούσει κάθε φορά ένα στοιχείο. Οποιοδήποτε.
Το άκουσμα ενός οικείου χωριού ή μιας πόλης.
Ένα γνώριμο όνομα ή επίθετο, μια ιστορία που θα ταίριαζε με εκείνες των προσφύγων της ιδιαίτερης πατρίδας του από τη Μικρασία και που θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανεύρεσή τους. Όταν η ραδιοφωνική εκπομπή τέλειωνε, ο παππούς κύρτωνε την πλάτη του κι έβγαζε έναν υπόκωφο αναστεναγμό.
Τίποτα κι εκείνη την ημέρα. Κατέβαζε τα γυαλιά, σκούπιζε τα μάτια του, ξαναφορούσε τα γυαλιά και συνέχιζε να χτυπάει τα καρφιά στη σόλα, ακριβώς στο ίδιο σημείο όπου είχε σταματήσει το σφυρί προηγουμένως, δίχως να μιλάει, ανάβοντας ένα ακόμα τσιγάρο Αντινικότ Είκοσι Δύο, αριθμός ίδιος με τη χρονιά της δικής του προσφυγιάς και το άφηνε, δίχως να το καπνίζει, να καίει και να καίγεται, στη σταχτοθήκη.
Ο καπνός του τσιγάρου του παππού, ένα σήμα καπνού προς το άγνωστο, ο καπνός του τσιγάρου του ένα μικρό ευχέλαιο μνήμης για όσους δεν κατάφεραν να σμίξουν με το δικό τους αίμα.
Δημοσιεύθηκε στις 20.11.2017 στα “φτερά χήνας”.
