Ο καλός πεζογράφος Γιώργος Γκόζης, ευτυχώς και για μας τους αναγνώστες, την περίοδο του εγκλεισμού την μετέτρεψε σε παραγωγική περίοδο και μας σύστησε μέσα από μια αντιπροσωπευτική γραφή 25 πεζογράφους της Σερβίας που θαρρώ στους περισσότερους από εμάς ήταν άγνωστοι, -ες.
Το Εξιτήριον με τον Σωτήρη Παστάκα και τον Κωστή Παπαζαχαρία έδωσαν στον Γκόζη το κίνητρο και το βήμα μέσα από τις εβδομαδιαίες αναρτήσεις ανέκδοτων σε μετάφραση στα ελληνικά αποσπασμάτων, να πραγματοποιηθεί και έντυπα πια η καλαίσθητη δίγλωσση έκδοση από τις εκδόσεις Ρώμη.
Ο Γκόζης καταφέρνει μέσα από την μετάφραση αλλά και την προσωπική επιλογή των κειμένων Σέρβων πεζογράφων να μας μεταδώσει την ταυτότητα ενός ολόκληρου λαού σε χρονικές περιόδους του 20ου αιώνα. Ένας μη ειδικός των μεταφράσεων και απλός αναγνώστης, αντιλαμβάνεται από τις πρώτες σελίδες της ανάγνωσης την ικανότητα του Γκόζη να μας μεταφέρει εξαιρετικά το ύφος του κάθε συγγραφέα, την πιστότητα της εποχής χωρίς χρησιμοποίηση εκφράσεων σύγχρονων που θα αναιρούσαν το κλίμα, την διάθεση μέσα από το κείμενο. Έτσι αντιλαμβάνεται κανείς τις συνθήκες, τις συνήθειες, την κουλτούρα μιας χώρας του προηγούμενου αιώνα. Ουσιαστικά διαφαίνεται μέσα από την μετάφραση του Γκόζη η προσωπική γραφή του κάθε συγγραφέα και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό στην μετάφραση. Η ταυτότητα δηλαδή του συγγραφέα σε μια άλλη γλώσσα από την μητρική του. Η εισαγωγή του Γιώργου Γκόζη αφήνει φυσικά επ’ αυτού περισσότερες και κατατοπιστικές επεξηγήσεις και για την επιλογή της κυριλλικής γραφής, και για την επιλογή πεζογράφων του 20ου αιώνα κτλ.
Το χάρηκα σίγουρα περισσότερο στην έντυπη μορφή του και εγώ και το μολύβι μου. Καλέ μου Γιώργο καλοτάξιδο! Η φωτογραφία σου στο εξώφυλλο συμβαδίζει απόλυτα με τα κείμενα.
https://www.facebook.com/profile/100013182242433/search/?q=%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%B6%CE%B7
